Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Μάνα, μανούλα, μαμά!

   Το θέμα αυτό είναι απάντηση σε έναν αγαπητό συνάδελφο blogger και φίλο για τη δύσκολη φάση που διανύει.......


   Το θέμα με το πως μας νιώθουν οι γονείς μας σε κάθε φάση της ζωής μας και το πως βιώνουν τις αλλαγές και τις αποφάσεις μας είναι σοβαρό και κατά τη γνώμη μου δεν του έχει δοθεί η απαραίτητη προσοχή......


Ίσως ακουστώ ως υπέρμαχος των γονιών (ίσως επειδή είμαι και εγώ ένας από αυτούς και έχω αρχίσει ήδη να μπαίνω σε αυτό το τριπάκι), αλλά γενικά πιστεύω ότι δεν υπάρχουν δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις σε μία οικογένεια, παρά μία ομάδα, στην οποία οι παίχτες θα πρέπει να συνεργαστούν για να επέλθει το ποθητό αποτέλεσμα.

Από τη μία οι γονείς που όσο και υπερπροστατευτικοί να είναι θα πρέπει να καταλάβουν ότι το να δίνουν στα παιδιά τους χώρο να δράσουν και να δημιουργήσουν είναι ό,τι πιο σημαντικό και επίσης ότι  μερικές φορές η καλύτερη συμβουλή είναι ένα καλό στραπατσάρισμα...... και αν τελικά όλα πάνε καλά, θα έχουν πετύχει ως γονείς.Αυτό αρκετοί γονείς δεν το έχουν συνειδητοποιήσει και νομίζουν ότι επειδή έχουν περάσει από αυτές τις ηλικίες, ξέρουν και όλα όσα θα πρέπει να ξέρει και το παιδί τους.... Βέβαια αυτό είναι λάθος και ποτέ το ένα παιδί δεν βιώνει τις ίδιες ανησυχίες - προβλήματα - δυσκολίες με ένα άλλο, πόσο μάλλον με έναν άνθρωπο που πέρασε από αυτήν την ηλικία 20 χρόνια πιο πριν...!!!!

    Από την άλλη είναι τα παιδιά που θέλοντας να αντιδράσουν για τα τόσα χρόνια "καταπίεσης" και επιλογών από τη μεριά των γονιών τους, σε συνάρτηση με τον αυθορμητισμό και τον παρορμητισμό που έχουν, νομίζουν ότι μπορούν να κατακτήσουν όλον τον κόσμο σε μία μέρα. Ρομαντικοί και ιδεαλιστές, οι νέοι νιώθουν εγκλωβισμένοι, μέσα στα στενά πλαίσια της οικογένειας και δεν μπορούν πλέον να να βάζουν νερό στο κρασί τους όπως συμβιβαστικά έχουν κάνει οι γονείς τους......... Βέβαια ορισμένες φορές αντιδρούν υπερβολικά, πληγώνοντας τους γονείς τους χωρίς ιδιαίτερο λόγο και αιτία... 

Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι όλοι μας όταν ζούμε σε μία ομάδα ανθρώπων, πρέπει να ξέρουμε και να σεβόμαστε τους κανόνες που διέπουν αυτήν την ομάδα, είτε αυτό λέγεται οικογένεια, είτε σχολείο, κ.ο.κ. Και αυτό φυσικά ισχύει για όλους ανεξαιρέτως, είτε αυτοί λέγονται γονείς, είτε λέγονται παιδιά κ.ο.κ.



Όποιο μέλος κάνει μία κίνηση, θα πρέπει να ξέρει και τι επιπτώσεις θα έχει αυτή η κίνηση στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Και επαναλαμβάνω ότι αυτό ισχύει για ΟΛΑ τα μέλη της οικογένειας.

Ένας γονιός σε  περιπτώσεις το παιδί του του ανακοινώνει ότι θέλει να ανεξαρτητοποιηθεί, κάνει χίλιες μύριες κακές σκέψεις, γιατί έτσι λειτουργεί το μυαλό του, γιατί σε αυτό το τριπάκι τον έχουν βάλει.Απλά λειτουργεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης σε σχέση με την οικογένειά του. Ίσως δεν μπορεί να αντέξει μία ενδεχόμενη αποτυχία του παιδιού του και ίσως είναι απλά πολύ περήφανος για να το παραδεχτεί....... Τέλος είναι μία απέλπιδα προσπάθεια να διατηρήσει τον έλεγχο που τόσα χρόνια είχε και τώρα νιώθει ότι χάνει. Είναι πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο να έχει τον έλεγχο μίας κατάστασης. Αυτό του προσδίδει δύναμη και αίσθημα υπεροχής. Γι' αυτό ακούς από γονείς να λένε: "Εγώ σε έφερα στη ζωή, εγώ θα σου την πάρω", "Θα σου κόψω τα χέρια/πόδια αν το κάνεις αυτό", "Αν το κάνεις αυτό σε σκότωσα". 

Αλλά από την άλλη, το να κάνει ένα παιδί "του κεφαλιού του", όπως συνηθίζουν να λένε οι γονείς για τα παιδιά τους, ίσως να είναι ένα καλό τεστ για όσα πράγματα και εφόδια τους έχουν μεταδώσει ως γονείς. Ίσως σε αυτήν την περίπτωση, οι γονείς είναι αυτοί που δίνουν "εξετάσεις" και όχι τα παιδιά.... 



Για να μην παρεξηγηθώ, δεν προσπαθώ να γενικεύσω, ούτε ότι απαραίτητα όλοι οι γονείς είναι έτσι όπως τους περιγράφω..... έτσι?


Πολλοί μπορεί να διαφωνήσουν με τις απόψεις μου (θεμιτό), αλλά έτσι νιώθω ως νέος γονιός (δεν με πήραν και τα χρόνια, ντε και καλά!!!).

Και για να απαντήσω στο φίλο και συνάδελφο, θα του πω ότι το να πάρει μία απόφαση να ανεξαρτητοποιηθεί σε κόντρα με τους δικούς του, θα πρέπει να διέπεται από τη συνειδητοποιημένη πεποίθηση ότι ό,τι και να γίνει, θα πρέπει να επιμείνει σε αυτήν, άσχετα με τις συνέπειες και ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα κατηγορήσει τους γονείς του, για ενδεχόμενη (χτύπα ξύλο) αποτυχία.......


Αυτά τα λίγα, έτσι όπως τα σκέφτομαι αυτήν την στιγμή.............Ελπίζω να βοήθησα :)

1 σχόλιο:

  1. Η μεγαλύτερη βλακεία: να μετανιώνεις για πράγματα που οδήγησαν σε αποτυχία, ενώ ήταν επιλογή σου να τα κάνεις.

    http://atithasopneuma.wordpress.com/2009/03/15/%ce%ac%cf%83%ce%b5-%ce%bc%ce%b5-%ce%bd%ce%b1-%ce%ba%ce%ac%ce%bd%cf%89-%ce%bb%ce%ac%ce%b8%ce%bf%cf%82/

    ΑπάντησηΔιαγραφή