Καταρχήν για να ευθυμήσουμε, θα σας κλίνω το ακούω, όπως το κάνουν οι συγχωριανοί μου (οι παλιότεροι, για να μην παρεξηγούμαστε)...
Κούγω = Ακούω
Κούεις = Ακούς
Κούει = Ακούει
Κούμε = Ακούμε
Κούτε = Ακούτε
Κούνα = Ακούνε
Ως κάτοικος αυτού του χωριού, έχω πολλές καλές και πολύ λίγες κακές αναμνήσεις.....Γι' αυτό και ίσως να το έχω κατατάξει στους αγαπημένους μου προορισμούς......
Ώς τα 11 μου χρόνια λοιπόν που έζησα εκεί μέχρι να πάω να μείνω στην διπλανή πόλη και πρωτεύουσα του νομού, μπορώ να πω ότι χειραφέθηκα και αυτονομήθηκα (όσο μπορεί αυτό να γίνει για ένα 10χρονο παιδί). Αυτό ίσως να ήταν και ευεργετικό, για τη μετέπειτα ζωή μου στην πόλη, η οποία είχε άλλους κανόνες και πολλούς περισσότερους κινδύνους...
Όμως με τα εφόδια που είχα περισυλλέξει από τη ζωή μου στο χωριό, μπόρεσα να προσαρμοστώ εύκολα (δεν ήταν δα και η μεγαλούπολη, αλλά είχε πολλά από τα σνομπ στοιχεία μιας μεγαλούπολης).
Θα μπορούσα να πω ότι η στιγμή της μεγάλης φυγής ήταν και η κρισιμότερη, μιας και από το σημείο εκείνο και έπειτα, θα άρχιζε για τους συνομήλικούς μου μία περίεργη κατάσταση, με μηχανάκια, μπαράκια, κοριτσάκια και άλλα συναφή, η οποία κατάσταση και θα απομυζούσε από όλους τους τη θέληση για ακαδημαϊκή ανέλιξη και πρόοδο, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων.
Είμαι πλέον πεπεισμένος ότι αν έμενα, θα ακολουθούσα ένα δρόμο κρεπάλης και άστατης ζωής που δεν θα με οδηγούσε σε κανένα τέρμα... πλην αυτού, του τέλματος.....
Σήμερα, με χαρά διαπιστώνω, ότι οι φίλοι και συνομήλικοι, όχι μόνο δεν τελμάτωσαν, αλλά είναι υγιή μέλη της κοινωνίας του χωριού μας και είτε έχουν επιτυχημένες οικογένειες, είτε είναι ικανοποιητικά εργαζόμενοι νέοι με ενδιαφέρον και ανησυχία για το μέλλον τους.
Ένα, όμως, από τα στοιχεία που δεν μπόρεσα ποτέ να αποδεχτώ και είναι το στοιχείο που καυτηριάζει το αδελφό blog, είναι αυτό του κουτσομπολιού.
Το γεγονός που κάθε γυναίκα άνω των 40 στο χωριό (με γεωμετρικά αυξανόμενη ένταση εμφάνισης του φαινομένου σε σχέση με την ηλικία), που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να κάνει καθημερινά....
Τώρα βέβαια, από μία μεριά τους δικαιολογώ, γιατί είναι μία μικρή κοινωνία, με λίγα πράγματα να κινούνται πέραν των συνηθισμένων, με σταθερές μαζικές εκδηλώσεις (γιορτές, πανηγύρια) και μεγάλη φυγή νεολαίας, αλλά από την άλλη, ο κάθε ένας ο οποίος γίνεται στόχος τέτοιων σχολίων, νιώθει εγκλωβισμένος σε έναν κυκεώνα από αδίστακτα μάτια και αυτιά.
"Μην το κάνεις αυτό... Τι θα πει ο κόσμος!!!"
Φράση που θα την ακούσεις πολύ συχνά στο χωριό και προσωπικά μου γυρίζει τα μυαλά!!!
Και το χειρότερο είναι ότι με το κουτσομπολιό και την κυκλοφορία μίας φήμης από στόμα σε στόμα, κάνουν την πληροφορία να διογκώνεται και να διαστρεβλώνεται, μέχρι εξωφρενικού βαθμού, αλλάζοντας άρδην την αρχική του έννοια και σημασία.
Έτσι σε μία νύχτα, μία κοπέλα γίνεται από ηθική σε ανήθικη και ένας νέος από σεβαστός, αλήτης. Έτσι απλά. Έτσι ανεπεξέργαστα.....
Και άντε εσύ να βρεις άκρη και να μπορέσεις να αντιστρέψεις μετά το τοπίο.....
Και βγαίνεις έξω και σε κοιτάνε με ένα βλέμμα......τι να λέμε..... και να κάνουν κάτι γκριμάτσες......απίστευτες..... Καθαρός στιγματισμός.....
Αν ίσχυε ακόμα αυτός ο Νόμος 4000 (αυτός για τον τεντημποϊσμό), θα έβλεπες πολλά παληκαρόπουλα να είναι με ξυρισμένο κεφαλάκι, χωρίς πολλές πολλές κουβέντες και αναλύσεις.....
Για ορισμένους που δεν το έχουν ζήσει, μπορεί να φαίνεται πολύ μακρινό, ενώ όσοι από αυτούς ζουν στην όμορφη και κυρίως ανώνυμη πόλη τους, μπορούν πολύ εύκολα να κινούνται και να κάνουν αυτό που θέλουν, πίσω από το πέπλο αυτής της ανωνυμίας.......
Εγώ πάντως θα ονομάσω το πρόβλημα αυτό του χωριού μου ως "πληγή", γιατί στοιχειώνει οικογένειες και υπολήψεις, είτε λίγο είτε πολύ....είτε για λίγο, είτε για πολύ.....
Και άντε να αλλάξεις τα μυαλά σε τέτοιους ανθρώπους που γεννήθηκαν και παραμεγάλωσαν με αυτό...... Είναι όπως λένε στο χωριό μου:
"You can't teach an old dog, new tricks"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου