Real Life vs “Near” Life

Πολλοί υποστηρίζουν χρόνο με το χρόνο πως η έννοια του “να ζεις”, έχει καταντήσει να σημαίνει “να ζεις μόνος σου”….

Οι σχέσεις και οι κοινωνικές συναναστροφές έχουν αλλάξει μορφή, πλαίσιο, υπόβαθρο και έχουν συνταχθεί με τη γενικότερη εντροπία των συστημικών διαχύσεων της παγκοσμιοποίησης.

Αν είσαι και εσύ ένας από αυτούς, ο οποίος θα κουνήσει καταφατικά το κεφάλι του στην παραπάνω δήλωση, απλά παραείσαι μορφωμένος και καλά θα κάνεις ν’ αφήσεις και τους υπόλοιπους να μπουν στο νόημα.

Η αλήθεια είναι, φίλοι μου, ότι η εισαγωγή της τεχνολογίας όλο και περισσότερο στο πετσί μας - προφητική έκφραση(;) - έχει επηρεάσει, άλλους λίγο και άλλους πολύ, τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνονται το “ζην” από το “ευ ζην”.

Για πολλούς το να “ζουν” κυμαίνεται μεταξύ μίας κονσόλας και μίας οθόνης ή ενός τερατοϋπολογιστή πλαισιωμένου από μία σειρά ηχείων κατηγορίας “Ντελάλης 3000”, που μόνο δράκους δε βγάζει από μέσα του.

Για άλλους δε, μετουσιώνεται σε ξέφρενο ξενύχτι μετά θεαμάτων και άφθονης ούζο-οίνο-ουισκοποσίας μέχρι πρωίας και τούμπαλιν.

Υπάρχουν βέβαια και μερικοί, που πιστοί στις αρχές τους (Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια), φορούν τις πλουμιστές παρωπίδες τους και ακολουθούν το δρόμο που κάποιοι άλλοι έχουν χαράξει γι’ αυτούς…

Ίσως όμως τελικά η αλήθεια να είναι κάπου στη μέση….. Οι αρχαίοι ημών…. την ονόμασαν “Χρυσή Τομή”, ενώ οι νεότεροι “Ιδανικό Μέσο Όρο”. Το σημαντικό είναι ότι ποτέ δεν πρέπει να ενστερνίζεσαι έναν τρόπο ζωής μόνο και μόνο για να είσαι εύκολα αναγνωρίσιμος από τον υπόλοιπο κόσμο. Οι ταμπέλες και οι ετικέτες είναι μόνο για τα τηλεπαιχνίδια και τα talk shows. Το πώς πρέπει να ζεις οφείλεις αρχικά να το ορίζεις εσύ. Να θέτεις τις βάσεις και τις αρχικές δομές, χωρίς εξωγενείς παρεμβάσεις και νουθεσίες.

Κάθε σημαντικό γεγονός στη ζωή μας μπορεί να αποτελέσει την αρχή μίας νέας εσωτερικής διαπραγμάτευσης. Ο νέος χρόνος που μόλις μπήκε είναι μία θαυμάσια ευκαιρία γι’ αυτό. Το σημαντικό είναι να προσπαθείς πάντα να διευρύνεις το οπτικό σου πεδίο, βάζοντας συνεχώς καινούρια όρια, στόχους και επιδιώξεις και όχι να σφίγγεις περισσότερο τις παρωπίδες.

Οι αποφάσεις που πρέπει να πάρει ο καθένας μας είναι, λίγο έως πολύ, αποτυπωμένες στο μυαλό … Το μόνο που χρειάζεται είναι λίγη περισσότερη θέληση. Μία αυτό-ώθηση. Μία αυτό-προτροπή.

Στηρίγματα στον αγώνα αυτό μπορούν να αποτελέσουν πρόσωπα αγαπημένα. Πρόσωπα που μπορούν, έστω και με ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη, να δώσουν αυτό το έναυσμα για το κάτι καλύτερο. Αρκεί μόνο να τους δώσεις την ευκαιρία και το θαύμα μπορεί πολύ εύκολα να γίνει.

Κανείς δεν είναι υπεράνθρωπος. Όλοι μας έχουμε ελαττώματα, άλλοι λίγα, άλλοι περισσότερα και άλλοι των οποίων η λίστα ξεπερνά τη μία σελίδα και συνεχίζει και από πίσω.

Και επειδή δεν έχει βρεθεί ακόμα θεραπεία ούτε για τη γέννηση, ούτε για το θάνατο, αυτό που μένει είναι να απολαύσουμε με τον καλύτερο τρόπο ό,τι υπάρχει ενδιάμεσα.