Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

Warzone Report #10: Sparta's Lowdown

­­­­Κάτω από τον επιβλητικό όγκο του Ταϋγέτου, το μόνο που μπορώ να νιώσω εκτός από δέος είναι ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ…
Είναι αλήθεια ότι έχω αποκτήσει αρκετές παραξενιές από τότε που άλλαξε η οικογενειακή μου κατάσταση…. Ίσως να είναι απλώς ότι γερνάω…. Δεν ξέρω….

Δεν μπορώ πλέον να αντέξω ψυχοφθόρες καταστάσεις και σου το έχω πει επανειλημμένα πολεμόχαρε αδερφέ μου…. 

Αλλά τι να κάνω που όσο και να προσπαθώ να τις αποφεύγω, όλο και εμφανίζονται μπροστά μου….
 
2 ώρες προσπαθούσα να πάρω την απόφαση να αρχίσω να κατεβάζω τα πράγματά μου από το αυτοκίνητο, όταν με το καλό έφτασα στο μέρος που έπρεπε να καταλύσω.

2 ολόκληρες ώρες να με τριβελίζει η ιδέα ότι πρέπει να τα παρατήσω και να γυρίσω πίσω… και με το δίκιο τους προκάλεσα την απορία των συναδέλφων μου που ήδη είχαν τακτοποιηθεί…

2 βασανιστικές ώρες, η γνωστή φωνούλα μέσα μου, με πρόσταζε να αλλάξω γνώμη..

Θα μου πεις και με το δίκιο σου “Σιγά μωρέ το βασανιστήριο…. Έχεις περάσει τόσα και τόσα, εδώ θα κολλήσεις?”. ΟΚ…. Αλλά ήταν αυτός ο κόμπος στο λαιμό μου που δεν έλεγε να περάσει, μόνο και μόνο με την ιδέα ότι θα περάσω 2,5 μήνες σε ένα μέρος το οποίο ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ!!!!

Δεν μου αρέσει ο κόσμος… δεν μου αρέσει το υφάκι του παλιοελλαδίτη…. Δεν μου αρέσει η νοοτροπία ότι οι ξένοι είναι για να τους εκμεταλλεύεσαι και σε καμία περίπτωση να μην τους δείχνεις τη συμπόνια σου και την αλληλεγγύη σου και την φιλοξενία σου…

Φιλοξενία!!!! Τι άγνωστη λέξη…σαν τον αφρικανό που βλέπει πρώτη φορά χιόνι!!!

Έτσι λοιπόν πολεμόχαρε ένιωσα μόλις προσπέρασα την Τρίπολη και μπήκα στο δρόμο για Σπάρτη…

Ένα δρόμο ίδιο και απαράλλαχτο εδώ και πάνω από 10 χρόνια… λες και ο χρόνος πέρασε και δεν ακούμπησε…

Ήθελα να φωνάξω… να βρίσω…… και το έκανα!!!!

Καταναγκασμός…. Έτσι θα το περιγράφω από εδώ και πέρα…

Καταναγκαστική Εργασία…..

Αλλά ευτυχώς η εικόνα από τους συναδέλφους μου, ήταν η όαση στην έρημο…. Καμία σχέση με τα υπόλοιπα…

Πρόσχαροι, φιλόξενοι, αξιοπρεπείς, ευχάριστοι, να χαίρεσαι να τους βλέπεις και πόσω δε μάλλον να τους ζεις….
 
Από την πρώτη στιγμή γίναμε μία παρέα και μαζί μπήκαμε στο “χορό” για να χορέψουμε…

Κάποιοι από αυτούς αφήσανε οικογένειες, έγνοιες, υποχρεώσεις ή ακόμα και τίποτα, αλλά παρόλα αυτά δεν χάσανε το κέφι τους και καταφέρανε από την πρώτη μέρα να κάνουμε τον καταναγκασμό μου, να προοιωνίζει μία πολύ ευχάριστη κατάληξη…

Η αλήθεια είναι ότι κάποιους τους ήξερα από πριν και έτσι ήρθα σε επαφή άμεσα μαζί τους… κάποιους πάλι όχι, αλλά δεν έχασα την ώρα να τους γνωρίσω..

Έτσι και αλλιώς είμαι από τους ανθρώπους που χαίρεται και δεν δυσκολεύεται καθόλου να γνωρίσει νέα πρόσωπα…

Το πρόβλημά μου είναι άλλο και το ξέρεις πολύ καλά εσύ πολεμόχαρε… ότι εμπιστεύομαι πολύ εύκολα…

Όχι ότι μου έχουν δείξει τέτοια δείγματα οι άνθρωποι, μέχρι στιγμής…. Προς Θεού…

Αλλά ποτέ δεν ξέρεις πως θα καταλήξει μία ιστορία, αν δεν την φτάσεις στην τελευταία της σελίδα….

Μπορεί να καταλήξει πολύ ευχάριστα, αλλά δεν αποκλείεται να καταλήξει και με στενοχώριες και πικρίες…

Βέβαια είναι πολύ νωρίς για να μιλάω για κάτι τέτοιο και έχοντας βρει πάλι την χαμένη μου αισιοδοξία, πιστεύω ότι όλα θα πάνε μια χαρά!!!

Τουλάχιστον θα έχω και μερικούς ανθρώπους να ξεχνιέμαι από τα δικά μου….

Και μ’ αυτά και μ’ αυτά, μπήκαμε στη διαδικασία των μαθημάτων…

Στον ίδιο χώρο, όπως πριν από 12 χρόνια… σαν από παλιά ασπρόμαυρη ταινία….

Η ίδια μυρωδιά, η ίδια αίσθηση, τα ίδια μουντά χρώματα, η ίδια βαρεμάρα ……. Μαθητευόμενος

Σαν σε πορτραίτο που το μόνο που άλλαξε να είναι το χρώμα των μαλλιών μου!!!

Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα….. απλά η μνήμη μου άρχισε να ανοίγει αρχεία καλά καταχωνιασμένα, σχεδόν παρατημένα σε μακρινές γωνιές του μυαλού μου, γεμάτα σκόνη και εγκατάλειψη…

Άρχισα να θυμάμαι πρόσωπα και καταστάσεις που είχα πολύ ωραία ξεχάσει… εικόνες που άλλες μου άφηναν γλυκιά γεύση και άλλες (μάλλον οι περισσότερες) πικρή.

Πήγα μία βόλτα και βρήκα παλιούς γνωστούς με τους οποίους ήμουν τότε, πριν από 12 χρόνια μαζί…. Πολλοί από αυτούς είχαν μείνει από τότε…. Παράξενο…. Μπα, δεν νομίζω… Η Σπάρτη είναι ένα μέρος που το ζητάνε μόνο αυτοί που έχουν κάποιου είδος “συμφέρον”, οπότε οι περισσότεροι από αυτούς δεν το κούνησαν ρούπι από εδώ, άλλοι πάλι κατέληξαν εδώ ξανά μετά από μία μικρή τουρνέ σε άλλα μέρη (μη φανταστείς πολεμόχαρε και τίποτα το ιδιαίτερο)….

Σήμερα τελείωσε η πρώτη εβδομάδα και μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι θα είναι πολύ δύσκολοι αυτοί οι μήνες……

Ήδη έχω αρχίσει να πεθυμώ πολύ τα βλαστάρια μου και το ήσυχο σπιτάκι μου εκεί στη δροσερή Κοζάνη!!!

Είδομεν!!!

End of Report

3 σχόλια:

  1. Φούλα είπε...

    Σου προσφέρεται ωραιότατο δωμάτιο σε 3άρι στον Πειραιά! (βδομάδα παρά βδομάδα, για να προλαβαίνουμε να βαριόμαστε την μοναξιά μας!)

    Η κάθοδος θα γίνει σίγουρα, ίσως τον άλλο μήνα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Φούλα μου, το ξέρεις ότι σε λατρεύω, έτσι? :))))

    Θα σας επισκευτώ λίαν συντόμως!!

    Τα φιλιά μου στο Δημήτρη!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Φίλε γράφεις εκπληκτικά..Ξέρεις όμως τι διαπίστωσα για ένα ακόμα βράδυ στην Αθήνα?? Ότι στη Σπάρτη που τόσο υποτιμάμε περνάω φοβερά, ενώ στην Αθήνα, από την οποία κατάγομαι υποτίθεται, βλέπω τον χρόνο να περνάει και το μόνο που κάνς είναι να γερνάω.. Δεν θέλω να πεθάνω έτσι φιλε..Θα δηλώσω Σπάρτη και γενικά επαρχία να ξαναβρώ την υγειά μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή