Και τώρα; Τώρα υπάρχουν μόνο συντρίμμια και μία γλυκόπικρη ανάμνηση του τι υπήρχε κάποτε εδώ..
Ναι, πολεμόχαρε... είμαι σαν τον επιστάτη του μνημείου στο Ground Zero, που πρέπει κάθε μέρα να ζω και να περιφέρομαι εκεί που παλιά υπήρχε ευτυχία και τώρα υπάρχει δυστυχία...
Πως αλλιώς θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τις τελευταίες μέρες;
Μάλλον ξέρω....
Οι αλεξιπτωτιστές ελευθέρας πτώσεως, εκπαιδεύονται σε 2 είδη ελεύθερης πτώσης... Το HAHO (High Altitude High Opening) κατά το οποίο πηδάνε από ψηλά και ανοίγουν το αλεξίπτωτό τους επίσης σε μεγάλο υψόμετρο.... και στο HALO (High Altitude Low Opening) κατά το οποίο πηδάνε από ψηλά και περιμένουν μέχρι να κατέβουν σε χαμηλό υψόμετρο μέχρι να ανοίξουν το αλεξίπτωτό τους....
Στη δικιά μου περίπτωση, εγκαινιάζω ένα νέο είδος πτώσεως... το HANO (High Altitude NO Opening)... και αυτό γιατί μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω τη συναισθηματική κατάσταση που βίωσα τις τελευταίες 15 μέρες....
Δεν μπορείς να φανταστείς τι φοβερό συναίσθημα είναι να βγαίνεις από το αεροσκάφος και να βλέπεις τη γη κοίλη με όλες της τις ομορφιές και τα χρώματα, τον αέρα να σε χαϊδεύει άλλοτε απαλά και άλλοτε άγρια, τα αντικείμενα στο έδαφος να είναι αρχικά κουκίδες και σιγά σιγά να μεγαλώνουν καθώς εσύ πλησιάζεις στο έδαφος και τέλος την απόλυτη ελευθερία να σου γεμίζει τις φλέβες και τις αρτηρίες σου με ΕΥΤΥΧΙΑ.
Όλα αυτά καλά, μέχρι να αρχίσεις να φτάνεις κοντά στο έδαφος και να πρέπει να σκεφτείς το που, το πότε και το πως θα προσγειωθείς.... Εκεί αρχίζει η αδρεναλίνη να σου γεμίζει τα σωθικά, η ταχυπαλμία να σου προκαλεί ισχυρά σοκ στο μυαλό σου και να αρχίσεις να σκέφτεσαι "να κάνω και αυτό μήπως... να κάνω και αυτό μη τυχόν και....."
Αυτό είναι και το χειρότερο κομμάτι της διαδικασίας.... αφού όταν πια πατήσεις στο έδαφος σώος και αβλαβής και συνειδητοποιήσεις τι έκανες, καταλαβαίνεις το πόσο σημαντικό και όμορφο ήταν. Αρκεί όλα να έχουν πάει καλά.....
...Γιατί σε μένα, δεν πήγαν.
Και δεν πήγαν καλά, γιατί κάποιος μου "πείραξε" το αλεξίπτωτο και αυτό, ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕ... Έτσι κατέληξα να πέσω με τη μέγιστη ταχύτητα στο έδαφος, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει....
Μπορεί να σου φαίνονται όλα αινιγματικά, πολεμόχαρε, αλλά είναι η καλύτερη παρομοίωση.... η πιο αληθοφανής....
Δεν μπορείς να φανταστείς τι σημαίνει να έχεις έναν άνθρωπο που μπόρεσε τελικά να σε ξεκλειδώσει (μετά από όλα αυτά που σου έχω πει περί vault και διαζυγίου κτλ κτλ και αν δε θυμάσαι, ανέτρεξε μερικά posts παρά πίσω)... έναν άνθρωπο που συγκέντρωνε τα πλείστα (για να μην είμαι απόλυτος) των χαρακτηριστικών που αναζητάς σε μία γυναίκα και αυτή, μετά από λίγο καιρό και χωρίς ουσιαστικό λόγο και εν μέσω ανάλογων αμοιβαίων συναισθηματικών δηλώσεων, να σε πετάει σαν ένα παιχνίδι που δεν προκαλεί πια ενδιαφέρον για να το παίξεις......
Ναι!! Έτσι ένιωσα....
Αυτό όμως που μου προκαλεί ιδιαίτερη απορία και απογοήτευση είναι το γεγονός ότι δεν μου δόθηκε καμία σωστή και λογική εξήγηση γι' αυτό......
Και αυτό γιατί η δικαιολογία του τύπου "δεν σου αξίζω ή δεν σου αξίζει να ζεις έτσι" είναι η πασίγνωστη (και αχαρακτήριστη) δικαιολογία που χρησιμοποιείται εδώ και πολλά πολλά χρόνια για να δικαιολογήσει αυτά που δεν τολμά κάποιος/α να πει γι' αυτό που νιώθει πραγματικά, "έξω από τα δόντια"...
Ποιά είσαι εσύ που θα τολμήσεις να μου καθορίσεις το τι "μου αξίζει" και τι όχι, τη στιγμή που και εσύ δήλωνες (και το έκανες και εμπράκτως) ότι δεν αφήνεις κανένα (ούτε καν εμένα που σε νοιαζόμουν) να σου προτείνει, έστω, κάτι; Στη ζωή μου δεν έχω αφήσει κανένα να μου καθορίσει το τι αξίζω ή όχι, παρά μόνο αυτοί που ΕΓΩ αποφάσιζα και ήταν αυτοί που εμπιστευόμουν ότι ήθελαν το καλό μου και μόνο....
Έχω δηλώσει κατ' επανάληψη ότι μισώ την απολυτοσύνη και το φανατισμό για μία ιδέα και μία κατάσταση.... Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να μένει προσκεκολλημένος σε μία ιδέα, μόνο και μόνο για να μπορώ να καυχιέμαι ότι είμαι ΑΥΤΟΣ και ότι αυτή είναι η ταυτότητά μου και ότι ανήκω σε αυτή την ομάδα ή ένα σύνολο... Πάντα μα πάντα έχω τα μάτια μου και τα αυτιά μου ανοιχτά για κάθε τι που έρχεται να ανατρέψει τα κατεστημένα και να φέρει νέες ιδέες, πιο σωστές και πιο τεκμηριωμένες... και θα είμαι ο πρώτος που θα τις υιοθετήσει και θα αντικαταστήσει τις παλιές και τις παρωχημένες. Έτσι λοιπόν ο χαρακτήρας μου συνεχώς βελτιώνεται με νέες ιδέες και νέα χαρακτηριστικά, πιο βελτιωμένα, πιο επίκαιρα. Έτσι νιώθω ότι αναβαθμίζομαι, ότι προχωρώ παραπέρα, ότι ΜΕΓΑΛΩΝΩ!! Και φυσικά δεν μπορώ να διανοηθώ ότι ένας άνθρωπος (ασχέτου ηλικίας), θα πει ότι "τέρμα, μέχρι εδώ ήταν, κατέληξα στο ποιός είμαι και το τι πιστεύω και ΑΥΤΟ ΕΙΜΑΙ", γιατί για μένα θα έχει διαπράξει ένα μεγάλο έγκλημα. Και προς τους γύρω του, αλλά και προς τον ίδιο του τον εαυτό....
Στη ζωή μου έχω περάσει πολλά (όχι όσα άλλοι, αλλά ο αριθμός τους είναι σχετικά σεβαστός)...... Και έχω παλέψει και έχω πονέσει και έχω κλάψει και έχω ματώσει κυριολεκτικά και έχω πέσει και έχω ξανασηκωθεί και έχω χαρεί και έχω λυπηθεί. Πάντα όμως, για πράγματα που ΕΓΩ επέλεξα να κάνω και να υποστώ και πάντα για στόχους που ΕΓΩ είχα θέσει στη ζωή μου.... Αλλά δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να επιλέξει για μένα, ερήμην μου και μάλιστα για κάτι το οποίο ήθελα να προσπαθήσω για το ακριβώς αντίθετο από αυτό που τελικά επιλέχθηκε.....
Σκληρότητα έχω βιώσει άφθονη... δόξα τω Θεώ.... και σε όλες της τις εκφάνσεις.... και σωματική και συναισθηματική. Ξέρω πως είναι να είναι κάποιος σκληρός απέναντί σου και δε με τρομάζει πλέον η ιδέα.... και όλο αυτό μου έμαθε πολλά... ξέρω πως να τη χειριστώ και ξέρω πως να την αντιμετωπίσω πλέον...
Ποιά είναι εν τέλει τα συμπεράσματα από όλα αυτά;
Τελικά δεν με ήθελε όσο εγώ. Αν με ήθελε δεν θα με έβαζε στην "εφεδρεία" (μιας και είναι επίκαιρη η λέξη), άσχετα αν οι αντικειμενικοί και πλέον σεβαστοί στόχοι (σπουδές) μπήκαν στο προσκήνιο.... Ποτέ δεν υποστήριξα ότι θα ήθελα να είμαι στο προσκήνιο, όταν μεσολαβούσαν τέτοιοι στόχοι (οι οποίοι άλλωστε είναι και παροδικοί, γιατί οι σπουδές κάποτε τελειώνουν) και ήμουν ο πρώτος που πρότεινα λύσεις για να μπορέσει να ανταπεξέλθει σε αυτόν το στόχο. Αλλά δεν μπορώ να φανταστώ ότι μόνο και μόνο για αυτόν το λόγο, εγώ "πετάχτηκα" στο καλάθι των αχρήστων...
Οικογενειακοί λόγοι. Ναι... θα μπορούσαν να είναι σοβαροί λόγοι, πλην όμως δεν είμαι σε θέση να ξέρω,οπότε και δεν μπορώ να εκφέρω κανένα συμπέρασμα περί αυτού... Όμως δεν μπορώ να φανταστώ ότι ΄τέτοιοι λόγοι, δεν μπορούν να είναι αντιμετωπίσιμοι με λογική και συζήτηση.... Anyway το σταματώ εδώ, γιατί δεν ξέρω και δεν κάνει ούτε καν να εικάζω....
Εκφράστηκα συναισθηματικά πέραν του δέοντος. Ναι... το παραδέχομαι.... το vault άνοιξε και ό,τι είχε συσσωρευτεί τόσα χρόνια, βγήκε με φόρα έξω.... Αν αυτό την τρόμαξε, δεν ξέρω.... Αν την χάλασε.....; μάλλον ναι..... γιατί μετά από αυτό είδα αλλαγή στη συμπεριφορά.... μπορεί και να κάνω λάθος. Όμως εδώ είμαι για να δεχτώ οποιαδήποτε αντίθετη και τεκμηριωμένη άποψη.
Το γεγονός ότι το δικό μου το "κοντέρ" το έχω μηδενίσει και το έχω ξαναξεκινήσει από την αρχή, ενώ εκείνη πριν από λίγο καιρό το άρχισε..... Ναι.... είναι γεγονός.... και επίσης είναι γεγονός ότι εκφράστηκα ισχυρογνωμικά περί του θέματος της απόκτησης παιδιών..... Ναι... δεν το κρύβω ότι ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ δεν θα ήθελα να μπω στη διαδικασία να αποκτήσω άλλα παιδιά. Έχω παιδιά τα οποία υπεραγαπώ και αφιερώνω όλο μου το είναι για να είναι καλά και να μεγαλώνουν με τα καλύτερα.... Όμως όπως σου προείπα, ΠΟΤΕ ΔΕ ΛΕΩ ΠΟΤΕ στη ζωή μου..... Ποτέ δεν θα πω ΤΕΡΜΑ, αυτό ήταν.... και αυτό γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ΞΕΡΩ το ΜΕΛΛΟΝ μου. Δεν θα ήταν συνετό από μέρους μου να μπω σε καλούπια, μόνο και μόνο για να λέω ότι κάτι κάνω στη ζωή μου. Δεν θα κάτσω να αποκλείσω προοπτικές και πιθανότητες, μόνο και μόνο επειδή ΑΥΤΗ ΤΗ ΧΡΟΝΙΚΗ ΣΤΙΓΜΗ, ζω με αυτά τα δεδομένα..... ΟΧΙ!!!! Όποιος ισχυριστεί κάτι τέτοιο, εμπίπτει στην κατηγορία ανθρώπων που προανέφερα και τους οποίους απαξιώ!!!! Είμαι άνθρωπος που ζω το σήμερα και προσπαθώ και παλεύω για ένα καλύτερο αύριο για μένα και για τους ανθρώπους που νοιάζομαι και αγαπάω. Δεν αρνούμαι ότι έχω και εγώ όνειρα και στόχους, αλλά στόχους ΔΥΝΑΜΙΚΟΥΣ, όχι στατικούς. Ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω, αλλά ξέρω επίσης ότι με τις κατάλληλες συνθήκες και αν το θελήσω πραγματικά, ΜΠΟΡΩ να τους υπερβώ. Έτσι είναι φτιαγμένος ο άνθρωπος... να προσαρμόζεται και να ανταπεξέρχεται στις συνθήκες που του εμφανίζονται μπροστά του. Έτσι γίνεται πιο δυνατός... πιο επιτυχημένος και πιο ευτυχισμένος... Και τέλος αυτό που έχω μάθει είναι τους στόχους μου να τους χωρίζω σε μικρά σκαλοπάτια. Ένα ένα σκαλοπάτι τη φορά.... Ποτέ όλα μαζί, γιατί υπάρχει κίνδυνος να γλιστρήσεις και να "φας τα μούτρα σου". Άρα βήμα βήμα, σκαλοπάτι σκαλοπάτι, μέχρι την τελική επιτυχία....
Και ποιό είναι το "ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ", ρε συ πολεμόχαρε;
Να σου πω εγώ;
Το δια ταύτα είναι να ξαναμαζέψω τα κομμάτια μου και να τα ξαναβάλω μέσα στο vault, αλλά αυτή τη φορά να βάλω διπλά και τριπλά λουκέτα..... Locks over locks..... Μόνο έτσι θα διασφαλίσω ότι την επόμενη φορά δεν θα πάθω τα ίδια...
Δεν ξέρω αν αυτό θα είναι καλό ή κακό για μένα.... απλά είναι ένας τρόπος άμυνας για όσα μου συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια. Δεν ξέρω για πόσο θα κρατήσει αυτό, ούτε είμαι σε θέση να προβλέψω... είπαμε, ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΜΟΥ....
Ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι για πολύ, αλλά μέχρι τότε πολεμόχαρε.... απλά ευχήσου για μένα τα καλύτερα...
End of Report
Υ.Γ. Αν κάπου διαφωνείς, πολεμόχαρε, με περισσή χαρά θα κάτσω να ακούσω την άποψή σου......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου